Grote avonturen

Even bijpraten want er is weer heel veel gebeurt de laatste dagen.

Afgelopen zondag heb ik weer mijn eigen mini alp du zex gefietst, een lekkere kuitenbijter met een gemiddeld percentage van 25 % . Helaas was het weer aan de andere kant van de berg compleet anders. Nauwelijks aan de afdaling begonnen kwam de koude regen met baken uit de lucht, in combinatie met zeer hoge afdaal-snelheid (gem. 70 km/ uur) zorgde dit voor minder aangename fiets omstandigheden. Terug op camping keek iedereen mij verbaasd aan hoe ik toch zo nat was geworden.

Maandag was het tijd voor actie en avontuur onder het motto "Fly like an eagle" Meteen na het ontbijt naar de Achensee gereden om met de Rofan seilbahn omhoog te gaan. Boven aangekomen waren we meteen onder de indruk van weer een andere hele mooie bergwereld.
Maar omdat het alleen maar mistiger werd door dicht trekkende wolken besloten we eerst maar even een berghutje te doen voor we gingen klimmen. Na een uurtje trok het voldoende open om de tocht naar het adelaarsnest te ondernemen. Een goed uur later stonden we boven op het nest met een prachtig maar door wolken beperkt zicht.
Terug bij het bergstation zijn Sietske,Bart en Angela het hogerop gaan zoeken en gaan vliegen met de adelaar.
Natuurlijk was dit een heerlijke ervaring met een echte kick.

Dinsdagochtend was het nog heel rustig in de tent, alleen Rens was van de kinderen op tijd wakker.
Toen ik hem vertelde dat ik naar kapelletje van Oma Jeanne ging wilde hij graag mee. Na een kort fietsritje en steile klim de berg op kwamen we om 10 uur aan bij de Maria Brettfal Kirche. Vandaar uit heb je een mooi zicht op het Inntal en een stukje Zillertal. Rens helemaal blij want van gastvrouw van het bijbehorende herbergje kreeg hij naast zijn appelsapje ook nog een lollie en een ijsje omdat ze het zo goed van hem vond deze kerk te bezoeken. Na de gebruikelijke kaarsenceremonie en woordje in het gastenboek van de kerk gingen we weer terug naar de camping.

Omdat we deze vakantie toch voor wat meer avontuur gaan zijn we toen naar Mayerhofen gereden om deel te nemen aan de Family-Canyoning.
Samen met begeleiders Andy (de surf-dude) en Russell en nog 13 andere werden we met 2 transporters naar het Dornau kraftwerk gebracht. Vandaaruit vertrokken we, compleet in het neopreen gestoken, stroomopwaarts door een rivierbedding waar we het ene moment nog lopend door konden maar ook regelmatig moesten zwemmen. Aan het eind van de tocht mochten de echte binken en binkinnnen een sprong maken van een grote rots, KEI gaaf was dat.
Mooi detail, zowel letterlijk als figuurlijk, was het feit dat onze chauffeuse waarschijnlijk de laatste jaren Miss Zillertal is geweest, dus dubbel natuurschoon.
Omdat Andy (lees zogekalseendeur) zelf wel even de foto's op een cd'tje kon branden, wat dus niet lukte, moesten we wachten tot de hoogzwangere cheffin de zaak kwam oplossen. Weer een geweldige ervaring rijker zijn we uiteindelijke in ons campingrestaurantje geëindigd.

En dan woensdag, woensdag werd uiteindelijk de perfecte dag een dag uit duizenden, onevenaarbaar.
Superlatieven schieten tekort. Maar goed we moesten nog iets af maken, waar we de vorige gestopt waren met een prachtige bergtocht wilde nog een keer verder, veel verder. Het bedwingen van de Rastkogel, een riechtige BERG zoals Alois hem noemt. Om 10.00 uur begon de tocht vanuit de parkeerplaats aan de Hohe Strasse. Na een uur via het bekende koeie padje kwammen we voorbij de Rastkogel-hutte. Binnen even snel gevraagd welke van de bergtoppen de Rastkogel was waarop werd antwoord met; den hoegste mit den snee rauf, oké dan!!! Ondanks een beetje tegensputteren van de kinderen gingen we verder met al vanaf het begin de mooiste en verste uitzichten dankzij het prachtige weer. Omdat Bart al ver vooruit w gelopen en niet bij de grote bergmeren had gewacht moest ik even in de hoogste versnelling om hem te halen. Gelukkig duurde dit niet lang en konden we vanaf waar de vorige keer gestopt waren samen verder naar de top. Alsof het het zo moet zijn wordt je gedwongen om telkens op adem te komen waardoor je dus op diverse momenten de kans krijgt om extra te genieten van het landschap en de vergezichten. Met het gevoel alsof de Mount Everest aan het beklimmen waren kropen we langzaam naar de top, de lucht werd ijler en benen alsmaar zwaarder. Elkaar oppepend kwam het kruis in zicht met niet lang daarna het ultieme gevoel van ; Yes we did it. De top gehaald na dik 4 uur lopen met als beloning een onbeschrijfelijk uitzicht van tot wel 100 km ver weg. Tot Duitsland en Italië konden we wegkijken, zelfs Oma tum tum kon ons zien zwaaien zo vertelde ze ons via de gsm. Helemaal on top of The world. We hopen dat de foto's jullie een beetje een beeld kunnen geven. Helaas ging er geen lift terug dus moesten we na een uur op top weer afdalen want het was alweer 16.00 uur.
Na een heerlijk verfrissende duik in een bergmeer en een paar borden nudelsuppe kwamen we om 20.00 uur weer terug aan bij de bus. Moe, met goed wat spierpijn maar o zo voldaan.

Vandaag ruhetag, helemaal niets doen. Ja daag, om 10.30 uur lekker op de fiets een dorp verder naar de Schlittersee gegaan om daar lekker te luieren en nagenieten van de voorbije dagen. Op terugweg nog wat inkopen gedaan en op de camping weer opnieuw het zwembad ingesprongen. Na een lekker onweersbuitje kwam de zon weer terug en ben ik met Rens even de avondeten inkopen gaan doen omdat hij vandaag zou koken. Zodoende hebben we vandaag na een lekkere fruhlingsuppe een heerlijke salade met spekjes en stokbrood met kruidenboter gehad.

Tot zover

Liebe Grusse

Sjefke